حرکتی جسورانه

خبر آزادي سه روزنامه نگار و وبلاگ نويس جاي خوشحالي دارد اما علت آزاديشان خوشحالي ديگري را مي جوشاند.

نزديك به دو ماهي بود كه دو نفر از سه روزنامه نگار آزاد شده، در بند بودند و نه دولتمردي به صورت رسمي و شفاف بابت دستگيريشان اعتراض كرد و نه گروهي به صورت جدي پي گير، الا انجمن صنفي روزنامه نگاران كه بعد از چند نشست و بيانيه اعتراضي، بالاخره عزم را جزم كرد و اين جسارت را به خود داد تا نشست اعتراضي اش را از چهار ديواري ساختمان روزنامه نگاران خارج كند و براي نخستين بار به كاخ دادگستري بكشاند.

اين تجمع اعتراضي اثر بسيار مي گذارد. تجمعی کوچک است و همانند اعتراض گسترده مردم اوكراين نيست كه فراگير جامعه باشد و همه اقشار را به اعتراض آرام بكشاند و تنها قشري از جامعه را كه روزنامه نويس هستند و در كار فرهنگي، به ميدان مي آورد، اما اثرش كمتر از آن نيست. نهادهاي وابسته به دادستاني تهران، اميد معماريان و شهرام رفيع زاده و محبوبه عباسقلي زاده را آزاد كردند تا كمي از فشار انجمن بكاهند و آنان را از برگزاري تجمع در كاخ دادگستري منصرف كنند؛ اما به نظر مي رسد كه فقط به برگزاري تجمعي با شكوه تر و راسخ تر كمك كرده اند. چون آزادي هاي اخير همه خواست انجمن صنفي روزنامه نگاران نبوده و نيست و از طرفی دیگر هم انجمن بنا دارد حرکت اعتراضی جديدي را آغاز کند و آن را به وجوه دیگر گسترش دهد.

علی ای حال، نتیجه اين نوع فشارها و آزادي هاي ناشي از آن، علاوه بر دل گرمي و پر رنگ شدن اميد در بين قشر جوان جامعه، اثر جنبش هاي مدني توام با استراتژي رو به جلو و بي هراس از عسس، درگيري و ضرب و شتم و آشوب در جامعه را نشان مي دهد كه يك تلنگر جدي توام با جسارت، چه پيروزي هاي دموكراتيكي را مي تواند نصيب جامعه اي استبداد زده كند.