Tuesday, August 09, 2005

روزهاي سياهي درپيش است


18مرداد1384
خبرها و عكس‌هاي مربوط به فعاليت تاسيسات هسته اي اصفهان به شدت نگرانم كرده است. به چه سمتي داريم مي رويم؟ اين همه عجله براي راه‌اندازي مركز هسته‌اي اصفهان قبل از اجلاس سه‌شنبه آژانس هسته‌اي براي چيست؟ نوعي شاخ شانه كشيدن است؟ اگر ملت اين قلدري را نخواهند، چه كسي را بايد ببينند؟ رهبري را؟ به نظر مي رسد آقايان تمام اميدشان به چين است كه طرح تحريم ايران را وتو كند. تقريبا همين انتظار را هم از روسيه دارند اما به دولت پوتين زياد اعتماد ندارند. مي دانند كه پوتين در مقاطعي از خير منافع‌اش در ايران گذشته. و اگر چين هم در لابي با غرب پشت ايران را خالي كند، آقايان با تحريم پيش‌رو چه مي كنند؟ اگر يك ماه بنزين وارد ايران نشود، شايد باورش كمي مشكل باشد، اما جهنمي درست مي شود. همين ممانعت از ورود بنزين به ايران براي به زحمت افتادن حكومت اسلامي كافي‌ست.
بحران پيش‌آمده هسته‌اي و مسئله گنجي را وقتي در كنار سكوت و بي تفاوتي جامعه قرار مي‌دهم، ترسي تمام وجودم را مي لرزاند. نمي دانم اين ترس از چيست، يعني براي چيست، فقط حس مي كنم كه روزهاي سياهي درپيش است.