پاسخ های درخور

1383/10/11

پاسخ آقای ابطحی به یادداشت و یا بهتر است بگوییم نامه اثرگذار ابراهیم نبوی جای توجه بسیار دارد.

ایشان با بزرگواری و شجاعت تمام به اشتباه خود اذعان و دو دسته کردن وبلاگ نویسان را به پشیمان و غیر پشیمان کار نادرستی عنوان و در آخر هم عذرخواهی کرده است. همچنین آقای جمشید برزگر که به نظرم از معدود گزارشگران متبحر است و نوشته هایش به لحاظ فنی بسیار آموزنده، نامه ای مشابه جوابیه آقای ابطحی نگاشته و درباره پاره ای از ابهامات پیش آمده، توضیحاتی داده است.

نامه ابراهیم نبوی و جوابیه آقای ابطحی و به دنبال آنها، نوشته ها و جوابیه های دیگر، از یک زاویه دارای اهمیت فراوان است.

بعد از انتشار فراخوان رفراندوم که مخالفان و موافقان بسیاری در قبالش موضعگیری کردند، منازعات شخصی و عقده گشایی تعدادی از نویسندگان و روشنفکران خلط آن و در نهایت بحث درباره آن تبدیل به تسویه حساب های شخصی شد.

در آن هنگام یادداشتی نوشتم که این دوره می گذرد و بایست که بگذرد؛ چون واجب است که ابتدا عقده گشایی شود، بعد راه گشایی. و نتیجه عبور از این دوره را امروز می توان دید که نامه ها و جوابیه ها در قواعد بایسته است و نویسندگانش مواظب جملات قلم شده، می شوند. حتی شجاعت هم مضافش شده و ادبیات نوشته ها را شکیل کرده است.

به هر حال پیشرفتی که در نوع برخورد روشنفکران با یکدیگر احساس می شود، بسیار درخور توجه است و نشانمان می دهد که اگر خود بخواهیم، انعطاف لازم- که آرزوی دیرینه است- را می توانیم به راحتی کسب کنیم؛ البته اگر در اول راه، کمی فروتنی و تحمل کسب کنیم.